witaj w domu, maleńka!

oto dziś wielki dzień. Tula idzie do domu. :)

dostałyśmy "na wynos" baterię leków, ale nie ma już potrzeby trzymać dzieciaka w szpitalu. Czuje się znakomicie, rośnie jak na drożdżach i potrzebuje towarzystwa. a czego, jak czego, ale towarzystwa to jej u nas nie zabraknie. :)

MÓJ pieczony kot.

w taki upalny dzień nie pomaga nawet klimatyzacja. na spanie w kapturku za ciepło. ba! przede wszystkim na kapturek za ciepło. 

i że Cię nie opuszczę...

Pani Marta nie porzuciła swojej znajdy. Dzwoni, dopytuje co u małej słychać, zadeklarowała, że jeśli gmina wyprze się kota, to sfinansuje jego leczenie. Domu na horyzoncie wciąż nie widać, a zaprawieni w bojach kociarze kręcą głowami z rezygnacją. Twierdzą, że mimo niezaprzeczalnego uroku kociny i jej niezwykłej urody, może być ciężko znaleźć dla niej rodzinę.

pracujemy razem. :)

Jako, że w szpitalnej klatce jest nudnawo, staramy się żeby maluch spędzał z nami tyle czasu, ile się da. zmęczona licznymi wrażeniami kocina wypoczywa.

walka trwa.

nasza mała bohaterka spędziła już w szpitalu 3 dni. zostanie jeszcze co najmiej tydzień, a na razie dzielnie walczy. na szczęscie tylko z chorobą, bo z nami - personelem kliniki - ani odrobinę.

szczęście w nieszczęściu

tu zaczyna się nasza historia. w upalną niedzielę, gdy pani marta przybyła do kliniki, z wielkim kartonem. po którego rozmiarach możnaby się spodziewać, że przyprowadziła do nas co najmniej słoniątko. :)